Rozdział 27

Obudził nas dzwonek do drzwi.
-Co za idiota łazi po domach o 3 w nocy?- pomyślałam patrząc na telefon.
Poszłam otworzyć drzwi, ujrzałam za nimi pijanego Neymara, popatrzył się na
mnie, zaśmiał się szyderczo, zaczął wyzywać mnie od najgorszych.
- Jesteś nic nie warta! Jak ty mogłaś?! Jesteś zwykłą dziwką!- nie mogłam
dłużej słuchać tych wyzwisk, przecież ja nic nie zrobiłam, nie zdradziłam go,
zatrzasnęłam mu drzwi przed nosem, oparłam się o ścianę, po chwili osunęłam się
na podłogę, zanosiłam się płaczem. Alexis przyszedł z salonu, ukucnął przy mnie,
przytulił. Chwilę później zapytał czy to Ney, odpowiedziałam twierdząco. Chilijczyk
wstał, wybiegł za Neymarem, słyszałam ich rozmowę, a raczej kłótnię.
- Do jasnej cholery! Ona cię nie zdradziła!
- Ah tak?
- Tak! Przecież to ty ją zdradziłeś! Jesteś idiotą, nie potrafisz docenić tego,
co masz.
- Ja nie potrafię docenić? Ona jest nic nie warta!
- Jest warta więcej niż ci się wydaje, wspierała cię z całych swoich sił,
znosiła te wszystkie wyzwiska, za takie serce jakie ci okazywała traktowałeś ją
jak śmiecia, ona miała przez ciebie myśli samobójcze! Słyszysz? Chciała się
zabić przez ciebie! Przez takiego nic nie wartego sk***iela jak ty!
- Wiesz… miałem cię za dobrego kumpla. Nie chcę cię znać! Odbić kumplowi
dziewczynę… nieładnie… Nie jesteś już moim kumplem! A ona nie ma po co do mnie wracać!
- Jesteś żałosny…
Nie chciałam już tego dłużej słuchać, pobiegłam do łazienki, zamknęłam się tam.
Najchętniej znów sięgnęłabym po żyletkę, ale powstrzymałam się, myślałam o
rodzinie, a przede wszystkim o Chilijczyku, który… po prostu nie chciałam go
zranić, nie chciałam, żeby się o mnie jeszcze bardziej martwił.
- Otwórz- usłyszałam głos Alexisa dobiegający zza drzwi, wstałam, otworzyłam
drzwi. Przytuliłam się mocno do niego.
- Dziękuję…
- Za?
- Za to, że jesteś, że mogę na ciebie liczyć, że… Po prostu dziękuję.
Stałam tam dłuższą chwilę i przytulałam się do niego, później poszłam się
położyć do pokoju, który wcześniej wskazał mi właściciel domu. Próbowałam
zasnąć, ale nie udało mi się zmrużyć oka. Około 9 wstałam, ubrałam się i
poszłam uszykować śniadanie, zrobiłam jakieś kanapki, później obudziłam
Sancheza, bo za dwie godziny miał trening. Gdy jedliśmy śniadanie zapytał się
mnie, czy chcę jechać z nim, początkowo nie chciałam, ponieważ chłopcy z
drużyny gadaliby później, że coś między nami jest, a to nie prawda, jednak
zmieniłam zdanie i jakiś czas później byliśmy już na Camp Nou. Stało się tak
jak myślałam, te gamonie już zaczęły wymyślać jakieś głupoty. Jednak nie
przejmowałam się tym, wiedziałam, że pogadają, pogadają i im przejdzie.
Siedziałam na trybunach i przyglądałam się poczynaniom tych kochanych debili. Za każdym chciało mi się śmiać, gdy patrzyłam na to co wyczyniają. Miałam niesamowitą beczkę, gdy Alexis kopnął piłkę w kierunku Messiego, ten nie zauważył, że Sanchez podaje mu piłkę i dostał w łepetynę, Leo zaczął ganiać po całym boisku za Alexisem, który wydzierał się jakby ktoś go ze skóry obdzierał. Siedziałam na tych trybunach i płakałam ze śmiechu. W pewnym momencie dostałam telefon, wiadomo kto dzwonił. Odebrałam.
- Czego ty chcesz?
- Alex… chciałem cię przeprosić…
- Za co ty chcesz mnie przepraszać? Za to, że zdradziłeś mnie z jakąś starą
k**wą? Za to, że potraktowałeś mnie jak
dziwkę? Za co? No powiedz!
- Za wszystko… byłem dupkiem… nie wiem co mam ci powiedzieć… Kocham cię.
- Wiesz co? Daj mi święty spokój! Tak będzie dla mnie najlepiej. Nie dzwoń do
mnie!
Rozłączyłam się, byłam wściekła… Jak on śmiał jeszcze powiedzieć, że mnie
kocha? Nie rozumiałam tego jak można być takim kłamcą. Gdyby mnie kochał nie
zdradziłby mnie. Już miałam rzucić telefonem, gdy ten znów zaczął dzwonić,
byłam przekonana, że to znowu ten dupek do mnie dzwoni, ale nie. Dzwoniła
Stella, odebrałam od razu.
- Hej Alex!- wydarła się do słuchawki.
- Hej kochana.- odpowiedziałam prawie kładąc się ze śmiechu.
- Co tam u ciebie?
- Poza tym, że Ney jest zwykłym dupkiem… to wszystko ok.
- Co on odwalił? Gadaj! Przyjadę i mu dołożę!- znów zaczęłam się śmiać, ta
dziewczyna rozwalała mnie swoim pozytywnym nastawieniem na małe kawałeczki.
- Ja będę trzymać ty będziesz kopać!- odpowiedziałam dosłownie płacząc ze
śmiechu.
- Okej!- odpowiedziała również się śmiejąc.
- A co tam u ciebie?- zapytałam, gdy już trochę się ogarnęłyśmy.
- Spoko, dzisiaj przylatuję do Barcelony.
- Jeju! Nawet nie wiesz jak się cieszę! O której?
- Tak koło 16. Jeszcze zdążymy się wbić na jakąś imprezę!
- Mam nadzieję!
Gadałam jeszcze z przyjaciółką o różnych takich pierdołach, strasznie się
rozgadałyśmy, nasza rozmowa trwała dobre 15 minut. Łaziłam po trybunach tam i z
powrotem, gadałam jak najęta, tak jak zawsze, gdy zaczęłam rozmowę ze Stell.
Poczułam że ktoś mnie obejmuje, trochę się wzdrygnęłam, bo nie wiedziałam kto
to może być.
- Kończ pogawędkę. Idziemy grać!- usłyszałam dobrze znany mi głos.
- Ok, tylko jeszcze zmienię buty.- odpowiedziałam przyjacielowi, po czym
pożegnałam się ze Stellą. Poszłam zmienić buty, na szczęście nie zabrałam z
szatni moich korków, czekały tam na mnie dobrych kilka miesięcy. Założyłam
korki, związałam włosy w wysoki kucyk i popędziłam na boisko.
Byłam w drużynie m.in. z Tello, Iniestą, Messim i Fabregasem,
Sanchez niestety lub stety był wdrużynie przeciwnej, w jego drużynie był Mascherano, Pique, Alves i Villa itd. Zaczęliśmy grać, szło nam całkiem nieźle. W pierwszych minutach moja drużyna zdobyła punkt, za sprawą Leo, z moją asystą. Sanchezowi szczęka opadła, wyraźnie był pod wrażeniem moich umiejętności. W pewnym momencie atmosfera zaczęła się zagęszczać, bo nasz kochany bramkarz pobiegł w bliżej nieokreślonym kierunku, a akurat Alexis miał piłkę. Starałam się odebrać piłkę napastnikowi ale mimo wszystko nie mogłam go dogonić, bo jakby nie patrzeć jest zawodowym piłkarzem i ma lepszą kondycję ode mnie, jednak gdy udało mi się trochę przybliżyć do niego nie dawałam rady zabrać mu piłki. Cały czas nabijał się ze mnie, ja też miałam niezły ubaw.
- Nie wbijesz tego!- krzyknęłam, gdy byliśmy w pobliżu mojej bramki, po chwili rozpędziłam się i rzuciłam się na niego, oboje wylądowaliśmy na ziemi, leżałam tak na plecach i brechtałam się, on leżał obok i śmiał się razem ze mną, po chwili podniósł się i podał mi rękę, ja obdarzyłam go szerokim uśmiechem i chwyciłam go za rękę, jednak nie wstałam, tylko pociągnęłam go, żeby się wywalił. Przewrócił się, ja razem z nim, leżał tak nachylony nade mną, patrzył mi się prosto w oczy i się uśmiechał, ja tak samo. Chłopcy stali obok nas w półokręgu, w pewnym momencie było słychać takie charakterystyczne "uuuuu!", wszyscy piłkarze zaczęli gwizdać i cały czas przyglądali się mi i Chilijczykowi.
- Co za debile- powiedziałam do Sancheza, on przyznał mi rację i oboje zaczęliśmy się śmiać, po chwili wstaliśmy i kontynuowaliśmy mecz. Rozgrywka zakończyła się remisem 2:2, ja strzeliłam drugiego gola dla mojej drużyny, a w drużynie przeciwnej pierwszą bramkę wbił Alves, drugą oczywiście nasz Chilijczyk.
Po zakończonym treningu udaliśmy się do szatni. Później, gdy podjechaliśmy pod dom Alexisa spostrzegłam jakiś samochód stojący na podjeździe, był to samochód Neymara.
- Mam z nim pogadać?- zapytał Sanchez.
- Nie, sama z nim... pogadam.- odpowiedziałam i westchnęłam.
Wysiadłam z samochodu i podeszłam do auta Neymara, zapukałam w okno, bo chyba nie zauważył, że stoję za drzwiami, on po chwili wysiadł i spojrzał na mnie błagalnym wzrokiem.
- Czego ty chcesz, co?- zapytałam i założyłam ręce.
- Alex ja na prawdę cię kocham, byłem cholernym dupkiem...
- Nie! Gdybyś mnie kochał nie potraktowałbyś mnie w taki sposób! Nie byłeś dupkiem... ty nim nadal jesteś!- krzyknęłam na niego i odwróciłam się, chciałam stamtąd odejść jak najszybciej, złapał mnie za nadgarstek, przyciągnął do siebie.
- Proszę cię, daj mi jeszcze jedną szansę. Zrozumiałem, że nie mogę cię stracić, za bardzo cię kocham...
- Ty jesteś żałosny...- odpowiedziałam i wyrwałam się z jego uścisku.
- Kocham cię, naprawdę...- powiedział i usiłował ponownie złapać mnie za rękę, tym razem mu się nie udało, wymierzyłam mu cios, bałam się o to, czy przypadkiem nie złamałam mu nosa, ale należało mu się, oddaliłam się od niego i udałam się do domu Alexisa. Neymar po chwili odjechał, ja weszłam do domu. Udałam się do salonu, gdzie siedział Chilijczyk. Usiadłam obok niego, on spojrzał na mnie i zrobił pytającą minę.
- No co? Dostał ode mnie... lekko...- powiedziałam, popatrzyłam na niego i oboje wybuchliśmy śmiechem.
- To było piękne!- powiedział i przybiliśmy piątkę.
- Wiem- odpowiedziałam i wyszczerzyłam się.
- Zapomniałam się ciebie zapytać... Wiesz, Stella dzisiaj wraca do Barcy i tak myślałam... może wbijemy na jakąś imprezę?
- Hmm... Czemu nie?


No i jak? :3 Tak tak... wiem, że mnie zabijecie za to :D ale mam nadzieję, że się spodobał. Proszę o komentarze ♥ one na prawdę potrafią dać niezłego kopa i zmotywować do dalszej roboty :D
A tak sobie myślę... dam Wam fotkę Alexisa xD I gifola *-* (Gifa znalazła moja kochana Jackie, chwała jej za to :D )