Rozdział 25

Z samego rana gdy tylko wstałam udałam się do sali, gdzie leżał mój chłopak. Znowu przesiedziałam u niego praktycznie cały dzień, porozmawiałam z lekarzem kiedy tylko przyszedł sprawdzić stan Neya. Lekarz kazał mi wyjść, gdy będą odłączać Brazylijczyka od respiratora i będą go wybudzać. Nie zgodziłam się, po prostu chciałam być przy nim, gdy się obudzi. Stałam pod ścianą a lekarze robili swoje, na szczęście wszystko poszło dobrze. Kilkanaście minut później usłyszałam zachrypnięty głos mojego chłopaka.
- Alex? Gdzie ja jestem? Co się stało?- zapytał, podeszłam do niego i chwyciłam go za rękę.
-W szpitalu, miałeś wypadek...
Chciałam z nim porozmawiać, ale ustąpiłam lekarzowi, który pytał się chłopaka o podstawowe informacje, chociażby imię, nazwisko itp. Gdy lekarz poszedł podeszłam do Neymara i przytuliłam się do niego najdelikatniej jak tylko potrafiłam. Zaczęliśmy rozmawiać, chłopak pytał się o swój stan. Porozmawiałam z nim chwilę, w końcu zadał to pytanie...
- Jak się czuje przyszła mama hmm?- próbowałam być silna, ale nie dałam rady, zaczęłam płakać.
-Al co się dzieje?- zapytał i mnie przytulił.
- Ney... ja... straciłam dziecko...
- Boże... Alex, ale jak... co się w ogóle stało?
-Ktoś... mnie napadł... zadał cios nożem i...-nie mogłam nic więcej z siebie wydusić, jeszcze bardziej się rozkleiłam.
-Al... Jezu...- powiedział pod nosem, przytulił mnie. Posiedziałam z nim, milczeliśmy, znowu przyszedł lekarz Neya.
- Czy mogłaby pani wyjść? Muszę porozmawiać z pacjentem.
-Jasne- odpowiedziałam, wstałam z krzesła i udałam się do wyjścia. Obiecałam Neyowi, że jeszcze do niego zajrzę.
Siedziałam na korytarzu, czekałam na wyjście lekarza. Gdy w końcu wyszedł poszłam do chłopaka i chciałam z nim porozmawiać. Piłkarz był załamany, gdy tylko mnie zobaczył, odwrócił głowę w drugą stronę. Chwyciłam go za rękę, ale odepchnął moją dłoń.
-Ney...
-Zostaw mnie! Wyjdź!- wydarł się na mnie.
-Ale...
-Wyjdź...- powiedział już nieco spokojniej.
Wyszłam, usiadłam na krzesełku na korytarzu, łzy mimowolnie zaczęły mi się lać z oczu. Podeszła do mnie Stella, którą dzień wcześniej poprosiłam, aby mnie odwiedziła.
- Co się stało?- zapytała i położyła rękę na moim ramieniu.
- Ney przed momentem mnie wywalił za drzwi... ma rację, w końcu to przeze mnie tutaj trafił... ja zmarnowałam mu karierę... przeze mnie już nigdy nie zagra.
- Dziewczyno! To nie twoja wina... nie twoja wina, że jechał jak wariat...- powiedziała, ja przytuliłam się do niej, co trochę mnie uspokoiło.
Wróciłam do mojej sali, akurat spotkałam mojego lekarza, który tak samo, jak dzień wcześniej zganił mnie za to, że powinnam siedzieć w sali, mimo tego, że dobrze się czuję. Doktorek poinformował mnie, że następnego dnia dostanę wypis, bo nie ma sensu mnie trzymać w szpitalu, skoro i tak nie słucham jego poleceń i nie siedzę na tyłku. Byłam zadowolona z jego decyzji.
 
*Kilka dni później*
Dostałam wypis ze szpitala. Odwiedziłam Neya, ale za każdym razem wywalał mnie za drzwi, więc zrezygnowałam z odwiedzin. Jednak po czterech dniach mojej nieobecności dostałam telefon, dzwonił Ney, poprosił, żebym przyjechała do niego. Zrobiłam to, o co mnie poprosił i pojechałam do niego, gdy tylko weszłam do sali, spojrzał na mnie błagalnym wzrokiem.
- Alex, przepraszam, wiem, że to nie twoja wina, że miałem wypadek… mogłem jechać wolniej… sam jestem sobie winien. Zachowałem się jak skończony dupek. Wybacz mi…
- Nie Ney, to moja wina, miałeś rację, gdyby nie to, że poszłam wtedy na to cholerne miasto, nie byłoby tego wypadku…
Porozmawiałam z nim, postanowiłam mu wybaczyć to, jak mnie potraktował.




CZYTASZ= KOMENTUJESZ ♥